Την περασμένη εβδομάδα γράφαμε ότι το δούλεμα των ομοφυλόφιλων πολιτών από το κομματικό σύστημα συνεχίστηκε και από τη διακυβέρνηση Τσίπρα. Η δικαιολογία ότι ήταν στην εξουσία μόνο επτά μήνες και δεν πρόλαβαν είναι προφανώς προσχηματική. Μέσα σε αυτούς τους 7 μήνες η κυβέρνηση πρόλαβε να εξευμενίσει όλα τα τοτέμ της εγχώριας Αριστεράς: Ξανάνοιξε την ΕΡΤ, επαναπροσέλαβε δημόσιους υπαλλήλους, έκλεισε την Αμυγδαλέζα και τις Σκουριές, ψήφισε την ιθαγένεια, επανέφερε το άσυλο και τους αιώνιους φοιτητές, πέρασε νόμο για την αποφυλάκιση βαρυποινιτών. Τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ, με αιχμή το καταφανώς ξεπερασμένο από τις διεθνείς εξελίξεις σύμφωνο συμβίωσης, χρησιμοποιήθηκαν μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, ειδικά τον Ιούνιο όταν τα διάφορα Pride αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμα εν όψει της καμπάνιας για το περιβόητο δημοψήφισμα.
Είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξει κανείς την αίσθηση ότι αυτούς τους επτά μήνες χάθηκε μια πολύτιμη ευκαιρία και μια εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία από άποψης κοινοβουλευτικών ισορροπιών που ίσως να μην επαναληφθεί. Φτάνει να κοιτάξει κανείς προς τα έδρανα της αντιπολίτευσης και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που έχει κάνει σημαία του τον «ευρωπαϊσμό» στις επικείμενες εκλογές. Προφανώς καμία σχέση δεν έχουν με τα ισχύοντα στην Ευρώπη οι δηλώσεις του νέου αρχηγού της την περασμένη εβδομάδα ότι όχι μόνο δεν τον απασχολεί το ζήτημα, αλλά αντιθέτως τον προβληματίζει «αν τα ομόφυλα ζευγάρια θέλουν να μας πείσουν ότι είναι το νορμάλ και το σωστό, και ακόμα περισσότερο το ζήτημα της υιοθεσίας».
Το πρόβλημα με τις δηλώσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη δεν είναι καν η εξόφθαλμη αντίθεση με τις «ευρωπαϊκές» αρχές που υποτίθεται ότι ευαγγελίζεται το κόμμα του ή το φλερτ με τις ακροδεξιές ψήφους που πολλοί θα σπεύσουν να του καταλογίσουν. Η χυδαιότητα εντοπίζεται πρώτα από όλα στο γεγονός ότι χρησιμοποιεί μια κοινωνικά αποδιοπομπαία ομάδα του πληθυσμού για να εμπεδώσει το πολιτικό του image ως ηγέτης που είναι πάνω από όλα «αυθεντικός», άνθρωπος που λέει αυτά που σκέφτεται χωρίς να υποκρίνεται και να στρογγυλεύει τα λόγια του.
Απόδειξη του πόσο αποδιοπομπαίοι είναι, το γεγονός ότι ο αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους θέσει ως παράδειγμα προς αποφυγή σε σχέση με ό,τι ο ίδιος και οι ψηφοφόροι του ορίζουν ως «νορμάλ» και «σωστό». Από τον τρόπο που τους απαξιώνει, είναι προφανές ότι ο άνθρωπος που υπήρξε ηγετικό στέλεχος ενός μεγάλου κόμματος εδώ και δεκαετίες δεν έχει συναναστραφεί ποτέ ομοφυλόφιλους και ομόφυλα ζευγάρια. Δηλαδή μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Όσο «αυθεντικός» κι αν είναι, θα του ήταν αδιανόητο να εκφραστεί με παρόμοιο τρόπο π.χ. για τους πόντιους, τους κρητικούς ή τους ρομά.
Τις ψήφους εκείνων που δεν θέλουν να επιβραβεύσουν ούτε τον αριστερό εμπαιγμό του κ. Τσίπρα και όσων έφυγαν από το κόμμα του, ούτε τον δεξιό πολιτικό νεαντερταλισμό του κ. Μεϊμαράκη διεκδικεί και σε αυτές τις εκλογές το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Από τη μία, το Ποτάμι απευθύνεται απευθείας στη συγκεκριμένη μερίδα ψηφοφόρων, κατεβάζοντας ανοιχτά ΛΟΑΔ υποψήφιους και δημοσιεύοντας γράφημα με τις θέσεις του κόμματος σχετικά με τα ΛΟΑΔ δικαιώματα. Από την άλλη, δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς έναν δισταγμό στον τρόπο που επικοινωνούν το συγκεκριμένο ζήτημα στους υπόλοιπους ψηφοφόρους. Τον βλέπουμε και στην πρόσφατη διαδικτυακή συνέντευξη του κ. Θεοδωράκη που χαρακτήρισε «τολμηρή απόφαση» τον γάμο ομοφύλων. Αλλά και στο πιο πάνω γράφημα όπου το Ποτάμι ζητάει «να ξεκινήσει διάλογος» για τον πολιτικό γάμο, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζει με ποια θέση θα προσέλθει το ίδιο σε αυτόν τον διάλογο.
Επτά χρόνια μετά τους γάμους στην Τήλο, όταν ο γάμος και η πλήρης ισονομία των ομόφυλων ζευγαριών αποτελούν πλέον τον κανόνα σε όλο τον δυτικό κόσμο (Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδάς και 14 ευρωπαϊκές χώρες μέχρι στιγμής), η φράση «τολμηρή απόφαση» παραπέμπει περισσότερο σε ...επιστημονική φαντασία παρά σε αναγκαία και αναπόφευκτη κοινωνική αλλαγή. Την ίδια στιγμή, η απουσία έστω και του συμφώνου συμβίωσης στις προϋποθέσεις που θέτει το Ποτάμι για τη συμμετοχή του σε μία κυβέρνηση ενέχει το ρίσκο της αποστασιοποίησης για μια μερίδα ψηφοφόρων που είναι ήδη κυνικοί και απογοητευμένοι από τις διαψεύσεις των προηγούμενων.
Ψηφοφόροι που θυμούνται και τον κ.Τσίπρα να τα μασάει προεκλογικά για τον γάμο και την υιοθεσία ως προοίμιο της ολιγωρίας που ακολούθησε. Για να μην μιλήσουμε καν για την ισχύουσα νομοθεσία περί υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, που από τη μία έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε προορισμό αναπαραγωγικού τουρισμού για άτεκνα ανδρόγυνα από το εξωτερικό, από την άλλη αποκλείει ρητά μέσω των διατυπώσεών της τα ομόφυλα ζευγάρια. Ένα ζήτημα που προς το παρόν δεν έχει απασχολήσει κανένα από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας.